مسجدجامعی: آدم‌های کوچک، وعده‌های بزرگ می‌دهند
احمد مسجدجامعی به مناسبت همزمانی روز کارگر، روز معلم و روز جانباز. با انتخابات ریاست‌جمهوری یادداشتی در کانال شخصی خود منتشر کرد.
متن یادداشت احمد مسجدجامعی به این شرح است:
این روزها روزهایی بود که هر کدام مزین به یک یا دو مناسبت بود؛
روز کارگر، روزمعلمو روز جانباز. همزمانی این روزها
باانتخاباتریاست‌جمهوری و نیزانتخاباتشوراهای اسلامی
شهرو روستاباعث شده عده‌ای با نیت «خالص» و عده‌ای
با نیت «خاص» به دیدار معلمان و کارگران وجانبازانبروند.
این روزها روزهایی بود که هر کدام مزین به یک یا دو مناسبت بود؛ روز کارگر،
روز معلم و روز جانباز. همزمانی این روزها با انتخابات ریاست‌جمهوری و
نیزانتخاباتشوراهای اسلامیشهرو روستا باعث شده عده‌ای با
نیت «خالص» و عده‌ای با نیت «خاص» به دیدار
معلمان و کارگران و جانبازان بروند. ساعتی در
کنار آنان باشند و البته فروتنانه از شایستگی‌های بسیار خود بگویند و عکسی یا
فیلمی از این دیدار بگیرند و در معرض دید این و آن بگذارند. این روند درستی نیست.
انسان‌ها همه در جایگاه بزرگی و کرامت هستند و اگر کسانی را به قید
نام صنف یا احوال از دیگران جدا می‌کنیم این یعنی آنان را شایستهی قدردانی فراوان
می‌دانیم. همهی این‌ها در کنار هم یعنی جانباز، کارگر و معلم هیچ کدام اسباب صحنه
دیگران نیستند که در کنارشان عکس بگیرند، بلکه هر کدام انسانی هستند معزز و محترم
و حقی به گردن ما دارند.به یاد بیاوریم برخی سیاست‌های آسیب‌زای 8 سال دولت گذشته،
با این سه گروه چه کرده است. گاهی از جانبازان تنها وقت‌هایی نام می‌بردند که گمان
کردند می‌توانند از آنان به عنوان تاییدکننده خود بهره ببرند و
هیچقانونالزام‌آوری برای خدمات‌رسانی به آنان تدوین نکردند.
با تغییر نام قدیمی‌ترین مرکزآموزش عالیکشور و برداشتن
عنوان پرشکوه معلم از آن دل همه فرهنگیان و خصوصا خود معلمان را به درد آوردند.
کسانی را بهجامعهمعلم‌ها تزریق کردند که ذره‌ای از جایگاه و منزلت
معلمی وحقوقدانش‌آموزی را به رسمیت نمی‌شناختند و با رفتارهای قرون وسطایی و
یا تنبیه‌های بدنیعجیب و غریبفاجعه‌هایی آفریده‌اند که بیش از
هر چیز دل معلمان راستین را به درد آورده است.نگذاریم این روند ادامه پیدا کند. با
عکس و فیلم و امثال آن چیزی درست نمی‌شود.
اگر دغدغه داریم البته به کارگاه‌ها و کارخانه‌ها برویم، به مدرسه‌ها
و به خانه جانبازان برویم، عرض ادب کنیم و فروتنانه دستشان را ببوسیم و بشنویم که
چه بر آنان رفته و می‌رود. نه فقط در ایام انتخابات بلکه در طول سال تلاش کنیم
صدای آنها در فضای جامعه ما شنیده شود تا رنج‌ها و دردهای جمعی و فردی را کاهش
بدهیم و جایگاه واقعی این بزرگواران را ارج نهیم. بدانیم
همه این‌ها تنها و تنها برای حفظ منفعت جامعه است؛ چرا که جامعه‌ای که بزرگانشان
را قدر ندانند و منزوی کنند، در دام کوچک‌ها و خودخواهی‌شان گرفتار خواهند شد.
یادمان باشد اگر حق حیات و منزلت جانبازان، معلمان و کارگران و … را قدر ندانیم
گرفتار وعده‌های بزرگ و آدم‌های کوچک خواهیم شد. ابتلایی که زمان زیادی نیست،
جامعه ایرانی از سر گذرانده و همچنان با آثار و عواقب آن، دست و پنجه نرم می‌کند
