توسعه مناطق کم برخوردار تهران در چهار سال گذشته متوقف شد
یک کارشناس مدیریت شهری با بیان اینکه در سالهای بین ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۶ معیار اصلی برنامهریزیهای شهری توسعه مناطق جنوبی و کم برخوردار بود، گفت: متاسفانه این رویکرد در چهار سال گذشته کنار گذاشته شد تا باز هم شکاف میان شمال شهر و جنوب آن بیشتر شود.
به گزارش صما به نقل از تسنیم، سید احمد علوی درباره وضعیت توزیع سرانههای خدماتی طی چهار سال اخیر در شهر تهران، اظهار کرد: در چارچوب رویکرد اسلامی به شهر یکی از مهمترین راهبردهای شهرداری تهران باید گسترش عدالت در شهر و امکان دستیابی و دسترسی گروههای مختلف شهری به امکانات و خدمات و استانداردهای شهری باشد.
تحقق عدالت در شهر با توزیع بهینه منابع شهری، امکانات، خدمات، درآمدها و هزینهها
وی ادامه داد: وظیفه مدیران شهری برای تحقق عدالت در شهر، حفظ منافع گروههای مختلف اجتماعی به طور عام و گروههای هدف به طور خاص به وسیله توزیع بهینه منابع شهری، امکانات، خدمات، درآمدها و هزینهها است.
علوی با بیان اینکه در تخصیص منابع باید مدیران به دو سئوال مهم به طور مستمر توجه کنند که چه کسی هزینهها را میپردازد و چه کسی چه چیزی را در کجا به دست میآورد؟ تصریح کرد: با پاسخ به این پرسشها موجب میشود توزیع منابع مسیرهای عادلانه و درست را طی کند و تا حد امکان نه فقط همه، بلکه گروههای اجتماعی هدف (محرومان) بهمنظور رفع تبعیض، برقراری توازن و تعادل شهری، بیشتر مورد توجه باشند.
این کارشناس امور شهری با بیان اینکه مدیریت کلانشهر امروزی یعنی برنامهریزی کنترل شده برای دستیابی به کارآمدی و برابری توسعه شهری، اظهار داشت: مدیریت شهری دیگر تنها مدیریت خدمات و تامین امکانات شهری نیست، بلکه مدیریت فرایند شهرنشینی، تامین منافع عموم شهروندان و برابری فرصتها و کاهش شکافها است.
وی ادامه داد: بهگونهای که اجزاء یک شهر (شهروندان، کالبد شهری، زیرساختها و امکانات) هماهنگ کار کنند تا کارآمدی کلانشهر در سطوح مختلف شهری به روشی معقول، منصفانه و در راستای پایداری شهری حفظ شود.
هرگونه توزیع متناسب منابع مالی باید با اولویت مناطق جنوب شهر باشد
علوی با بیان اینکه یکی از جنبههای بارز عدالت در شهر، عدالت در توزیع منابع مالی و درآمدی بین مناطق 22گانه است، افزود: بنابراین بحث چگونگی تخصیص اعتبارات و بودجهها بین مناطق مختلف شهری بستری برای بسط عدالت محسوب میشود. توزیع مناسب و با برنامه اعتبارات در مناطق شهری میتواند زمینهساز تحول و تغییرات اساسی در مناطق شده و کاستیها و کمبودهای مناطق از حیث برخورداری ویا عدم برخورداری از امکانات و خدمات شهری را تا حدود زیادی جبران کند.
وی خاطرنشان کرد: در طول دهههای گذشته بر مشکلات و محدودیتهای مناطق جنوبی، کم برخوردار و مرکزی شهر افزوده شده، چهره و بافت کالبدی این بخش گستردهِ منزوی در نظام شهری، نابسامان و غیراقتصادی جلوه میکند.
به باور این کارشناس مدیریت شهری، مدیران شهری با علم بر اینکه هرگونه توزیع متناسب منابع مالی باید با اولویت جنوب شهر باشد، باید اعتبارات ویژه و هزینههای بسیاری برای جبران این کمبودها انجام دهند و با تزریق منابع مالی و بودجه های درخور به پویایی این مناطق کمک کنند.
وی در ادامه گفت: این اتفاق در سال های بین 1384 تا 1396 افتاد و معیار اصلی برنامهریزیهای شهری توسعه مناطق جنوبی و کم برخوردار بود. اما متاسفانه این رویکرد در 4 سال گذشته کنار گذاشته شد تا باز هم شکاف میان شمال شهر و جنوب آن بیشتر شود. گویا عدالت در شهر مفهوم غریبی در دوره مدیریت فعلی در شورا و شهرداری بود. به طوریکه نه در شعارها و برنامههای آنها جایی داشت و نه درباره بسط عدالت در شهر به عنوان یک مطالبه مهم و جدی شهروندان پیگیری و اقدامات و برنامههای عملیاتی دنبال شد.
